blog

Je staat er pas bij stil als het voorbij is

door Wieke Hoeke

Het is een van de eerste warme zomerdagen en ik zit in de schaduw in de tuin. Naast mijn voeten kronkelt een tuinslang door het gras. Om mij heen liggen bad eendjes, gietertjes en bootjes her en der verspreid. Het zijn de herinneringen aan waterpret op een zomeravond.

Nu de kinderen naar de opvang zijn denk ik aan mijn eigen missie. Meteen krijg ik de drang om weer terug te kijken naar de foto’s die ik gisteren van hen maakte. Na het eten nog lekker even naar buiten. Ze kregen een bevroren Danoontje als ijsje, oh wat vonden ze dat bijzonder! Zusterlijk zaten ze, in hun blootje, naast elkaar op hun picknicktafeltje in de tuin: de jongste van twee met yoghurt rondom haar mond, de oudste van vier met haar benen elegant over elkaar gekruist, het avondzonnetje op hun rug. Ze delen elkaar likjes ijs uit, maken grapjes en genieten gewoon van het moment. Ik mis ze nu al.

Als ik terugkijk naar deze foto’s dan voel ik me intens gelukkig. Ze illustreren perfect de situatie van gisterenavond. ‘Deze foto’s heb ik tenminste!’ Dat was meteen mijn gevoel toen ik ze op mijn camera bekeek. We gaan ze afdrukken (uitvergroten en/of in een album) zodat ze niet meer verloren kunnen gaan. Ikzelf zal ze koesteren. Nu dagelijks door ernaar terug te kijken, te mijmeren over een fijne avond. Later, samen met onze dochters, met weemoed naar een tijd die voorbij is, maar waar we altijd naar terug kunnen in onze herinneringen. We zullen zeggen: ‘gelukkig hebben we de foto’s nog.’

Het zijn de kleine momenten in het leven die ertoe doen. En precies dát is waar we vaak vergeten bij stil te staan. Wat ik graag voor jou wil is je hier NU bewust van maken. Vaak beseffen we pas achteraf dat we hier graag foto’s van hadden gehad en dan is het moment al voorbij.

Bedenk nu eens voor jezelf: wanneer jij later terugkijkt op je leven, wat zou jij dan graag terug willen zien?